Por fin termine VIDAS POST-IT. Por fin. Me ha dejado un mal regustillo. No se si alguien me lo recomendo o lei una reseña y me resulto apetecible, pero nada que ver con lo que yo esperaba. Supongo que lei una reseña como esta: Contemporáneos e fragmentarios, os de Vidas post-it son microrrelatos ou relatos curtos, concisos e veloces, que alimentan un recetario de tropezos na vida. Unha tras outra, predominan as situacións cotiás guiadas por condimentos universais: incomunicación, soidade, desamor, abismo, sexo, rutina, violencia, melancolía, drogas, medo e outras miserias que murchan, afogan e desesperan; todo adobado coa fugacidade, precisión e brutalidade da vida sen decorados. Os post-it deste libro de Iolanda Zúñiga, escrito cunha prosa directa e rotunda, atractiva e imantada, son deseños veloces coma tráilers de películas que debuxan vidas marcadas polo naufraxio persoal ou colectivo, afondando no recuncho máis escuro e brutal da propia vida.
Si bien es cierto que son relatos muy dinámicos, el tipo de vocabulario que utiliza hace que el ritmo resulte pesado y cueste seguir el hilo dentro del propio relato. Excepto con dos o tres, no conseguí empatizar con estas vidas "resumidas" , que ni me parecieron tan trágicas, ni tan marginales como aparentemente se vendía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Tu opinión siempre me ayudará a mejorar :-)